شعر زندگی

نمی دانم چرا گاهی زندگی با سرعت حرکت می کند.

سرعتی بیش از توان قدم هایم.

گاهی ارزو دارم دنیا ایستگاه تنفس داشت.

از دویدن نفس کم اوردم.

کاش خدا واژه ی توی قلب ها بود و نه یک چیز مادی برای همه.

گاهی دلم می خواهد.از دنیا بگذرم.دنیا را رد کنم.توی اسمان پرواز کنم.دنیا خیلی کثیف شده.هر چیز دنیوی اسیر خاک است.من پرواز می خواهم.

نقاشی هایم پر از رنگ سیاه است و ابی های اسمان میان رنگ های گواش نیست.

دنیا سیاه تر از سیاهی است.

حرف ها خاک تر از دنیا است.

«پرنده مهاجر»